اثر سطوح مختلف چربی بر عوامل رشد و ترکیبات لاشه میگوی رودخانه ای شرق Macrobrachium nipponense (De Haan, 1849) در مرحله جوانی

یک آزمایش 60 روزه جهت تعیین سطح مطلوب چربی میگوی رودخانه ‌ای شرق صورت گرفت . پنج تیمار در سطوح 0، 3، 6، 9 و 12 درصد چربی افزوده شده به جیره با پروتئین ثابت (40 درصد) تنظیم شد . میگوهای جوان با میانگین وزن اولیۀ 0/967 گرم به ‌طور کاملاً تصادفی انتخاب و بین 15 آکواریوم شیشه‌ ای ذخیره دار شدند . میگوهای جوان روزانه در 3 وعده ( 8 ، 12 و 18) در حد سیری تغذیه می‌ شدند .  شاخص‌ های رشد مورد بررسی شامل میانگین افزایش وزن بدن (WG)، درصد بقا (SR)، ضریب تبدیل غذا (FCR)، ضریب وضعیت (CF)، ارزش چربی تولیدی (LPV)، ضریب رشد ویژه (SGR)، درصد افزایش وزن بدن (RGR) و ضریب بازده پروتئین (PER) بود. به‌ طورکلی شاخص ‌های رشد نشان ‌دهنده بهترین شرایط مطلوب رشد در تیمار 9% چربی افزوده شده به جیره (11/27 چربی جیره) می ‌باشد. با افزایش مقدار چربی جیره از میزان رطوبت بدن کاسته شده است و چربی لاشه به‌ طور ملایم افزایش نشان می ‌دهد. هم‌ چنین پروتئین بدن نیز علی‌رغم ثابت بودن در جیره، در تیمار 9% و 12% افزایش یافته است.